Bill Pritchard is een Britse singer-songwriter uit de buurt van Birmingham die naast zingen ook op gitaren en piano speelt en arrangementen maakt voor werk van andere artiesten waar hij soms ook als producer voor optreedt. Zijn eerste soloalbum verscheen al in 1987 zonder titel maar onder zijn eigen naam. Sindsdien bracht hij tien andere platen op de markt die met wisselend succes werden onthaald. “Mother Town Hall” uit 2016 was het laatste album dat we van Bill Pritchard mochten horen, alleszins tot het nu uitgebrachte nieuwe album “Midland Lullabies”.

Een opvallend feit over Pritchard is dat hij in eigen land eigenlijk nooit op veel erkenning heeft kunnen rekenen, maar eerder succesvol was met zijn indie popsongs op het Europese continent zoals in Duitsland, Nederland en vooral Frankrijk, naast overzeese landen als Japan en Canada. Misschien komt daar nu eindelijk wat verandering in dankzij de elf nummers op “Midland Lullabies”, songs die vaak over reële en verzonnen personen, situaties en plaatsen gaan.

Zo brengt hij op deze plaat heel ingetogen liedjes over “Iolanda”, “Tricksey” en “Garibaldi”, de Italiaanse generaal en politicus, en wordt er over locaties gezongen in het rockende “The Last Temptation Of Brussels” en in “Mother Town”. Er staan ook twee korte instrumentale stukjes tussen deze nummers; tracks die beiden de naam “Piano Sunstrokes” hebben gekregen. De eerste single die uit “Midland Lullabies” werd getrokken staat helemaal achteraan op deze plaat. Het is de zachtjes swingende, catchy song “Forever” die we ook op de hier toegevoegde video ter kennismaking willen meegeven.

De muzikanten die Bill Pritchard in de opnamestudio hebben bijgestaan zijn pianist Tim Bradshaw, gitarist Mike Rhead, bassist Remy LaPlage en drummer Luke Hodkins. Pritchard zingt deze liedjes op “Midland Lullabies” in volwaardige croonerstijl, iets wat hij eigenlijk voor het eerst sinds zijn debuut van meer dan 30 jaar geleden heeft gedaan.

Spelend op zijn piano begeleidt hij zichzelf in de openingstrack “Iolanda”, een song die gaat over het tragische leven van Iolanda Cristina Gigliotti die van Egypte naar Frankrijk verhuisde en er een schitterende muzikale carrière uitbouwde onder de naam Dalida. Maar haar vele depressies en relatieproblemen hebben in 1987 geleid tot een zelfmoord door de zangeres die altijd bekend zal blijven omwille van haar wereldhit “Gigi L’Amoroso”. Haar laatste rustplaats bevindt zich trouwens op het bekende Parijse kerkhof van Montmartre.

Nog meer akoestische pianoklanken zijn er in de daaropvolgende songs “Lullaby” en “Thanks” waarin de croonende stem van Bill Pritchard wat lijkt op die van Robbie Williams. Verder domineert de piano in de nummers “Lanterns”, “Garibaldi” en “Grow” waarin een strijkersensemble voor de nodige sfeercreatie zorgt. Het meest hitgevoelige nummer op deze plaat is het breed melodieus georkestreerde en van een twangende gitaarklank voorziene “Tuesday Morning”, een song die we zeker als tweede single uit deze door Tim Bradshaw geproduceerde plaat zouden willen tippen.

(valsam)